కొద్దిసేపటి క్రితం పప్పుశ్రీను గారి బ్లాగు చదివనప్పుడు నాక్కూడా నా చిన్ననాటి సంగతులన్నీ రింగులు రింగులుగా గుర్తొచ్చాయి... వాటితో పాటే అప్పట్లో తీరని నా చిన్న చిన్న(అప్పట్లో పెద్దగా అనిపించేవి) కోరికలు కూడా ఒక్కొక్కటిగా గుర్తొచ్చాయి...
సరదాగా అవన్నీ ఒకసారి బ్లాగుదామనిపించింది...
చాలా చిన్నప్పుడు, అంటే నేను 2nd class అలా చదివేప్పుడు పెద్ద జడ కావాలని అనిపించేది... రోజూ చాలా పూలు పెట్టుకోవాలి... పూల జడలు వేసుకోవాలి అని అనిపించేది... కానీ అప్పుడు తిరుపతి మొక్కు వలన కొద్ది కొద్దిగా వచ్చిన జుట్టుతో బాబ్ కట్ ఉండేది. తర్వాత మెల్లిగా పెద్ద జడ వచ్చేసింది కాని... మళ్లీ కాలేజీలో చేరిన కొత్తలో మా పక్కంటి అమ్మాయిని, ఆమె పొట్టి జుట్టుని చూసి inspire అయి నేను కూడా నా జుట్టు కట్ చేసేసుకున్నాను... అదేంటో అప్పటి నుండి అందరూ పొడుగు జుట్టు వాళ్ళే కనిపించేవారు. తర్వాత రోజూ నుండే నాక్కూడా మళ్లీ పెద్ద జడ కావాలనిపించేది... hmm...!
మా స్కూల్ లో, class లో చాలా మంది వాళ్ళ బుక్స్ ని ఒక స్టీల్ బాక్స్ లో తెచ్చుకునేవారు... నాకు మాత్రం బాగ్ ఉండేది. నాక్కూడా అలా బాక్స్ లో బుక్స్ తీసుకెళ్లాలని కోరిక. అన్నకి మాత్రం బాక్స్ ఉండేది... ఎన్నిసార్లు అడిగినా నాకు మాత్రం బాక్స్ కొనివ్వలేదు మా అమ్మ. అన్న కూడా ఒక్కరోజు ఇవ్వమన్నా ఆ బాక్స్ ఇచ్చేవాడు కాదు. వాడు వాడినన్ని రోజులు వాడేసి పక్కన పడేసాడు. అప్పుడు మనం ఆ డొక్కు అయిపోయిన బాక్స్ ని మళ్లీ కొన్ని రోజులు వాడుకుని ఆ కోరిక అలా తీర్చేసుకున్నాం.
అప్పట్లో సైకిల్ మీద స్కూల్ కి వెళ్ళాలనే కోరిక కూడా ఉండేది... కానీ నాకేమో సైకిల్ తొక్కటం రాదు... 7th class లో ఒక స్నేహితురాలి సైకిల్ తీసుకుని కష్టపడి నేర్చుకున్న. అప్పటికే మా అన్నకి సైకిల్ ఉండేది, మరి వాడు అప్పుడు 10th class కదా. అదేంటో నేను సైకిల్ నేర్చుకోగానే మా నాన్నగారికి హైదరాబాద్ transfer అయిపొయింది. ఇక్కడేమో మేము ఉండే కాలనీకి స్కూల్ 10KM దూరంలో ఉండేది... ఇంక సైకిల్ ఎలా వేసుకేల్తం స్కూల్ కి... చచ్చినట్టు బస్ లో వెళ్ళేదాన్ని. ఆ సైకిల్ కోరిక ఇప్పటికీ తీరలేదు...hmm!
ఇంక ఇలాంటి చిన్న(పెద్ద) కోరికలు చాలా ఉండేవి.... లంచ్ బాక్స్ ని స్కూల్ బాగ్ లో కాకుండా ఒక బాస్కెట్ లో పెట్టుకుని తీసుకెళ్లాలని.... ఇంకా మంచి డిజైన్లు ఉన్న స్వెటర్లు వేసుకోవాలని (మరి మా స్కూల్ లో మరూన్ కలర్ తప్ప వేరేది వేసుకోనివ్వరు)... మా అన్నని నేను కొడితే వాడు ఏడవాలి కానీ తిరిగి నన్ను కొట్టకూడదని... ఇలా ఏవేవో కోరికలుండేవి...
వాటిలో కొన్ని అప్పుడు తీరాయి... చాలా ఇప్పటికీ తీరలేదు!
అనగనగా ఓ అధికార పార్టీ xyz Govt. కి నగర శివార్లలో చాలా భూమి, అందులో ఒక గోడౌన్ ఉండేది, అందులో పరిశ్రమలకి సంబంధించిన చాలా వస్తువులు స్టోర్ చేసేవారు.
ఒకసారి అధికార పక్షం ఇలా చెప్పింది "రాత్రిపూట అక్కడి నుండి ఎవరైనా ఆ వస్తువులు దొంగిలిస్తారేమో".
దానికోసమని Govt ఒక రాత్రి వాచ్ మాన్ ని నియమించింది.
అప్పుడు అధికార పక్షం ఇలా అంది "వాచ్ మాన్ కి సూచనలు ఏమి ఇవ్వకుండా ఎలా పనిచేస్తాడు?"
దానికి Govt ఒక ప్లానింగ్ డిపార్టుమెంటుని నియమించి ఇద్దరినీ ఉద్యోగులుగా తీసుకుంది. ఒకరు సూచనలు వ్రాయటానికి, ఇంకొకరు టైం ప్లానింగ్ చేయటానికి.
అప్పుడు అధికార పక్షం మళ్లీ ఇలా అంది "ఆ వాచ్ మాన్ సరిగా పని చేస్తున్నాడని మనకెలా తెలుస్తూంది?"
దాని కోసం Govt ఇద్దరు క్వాలిటీ కంట్రోల్ ఉద్యోగులని నియమించింది. ఒకరు వాచ్ మాన్ స్టడీ చేయటానికి, ఒకరు రిపోర్ట్స్ తయారు చేయటానికి.
అప్పుడు అధికార పక్షం ఇలా అంది " వీళ్ళందరికీ జీతాలు ఎలా ఇస్తాము?"
దానికి Govt ఇద్దరినీ నియమించింది.. ఒకరు వీళ్ళు ఎంత సమయం పని చేస్తున్నారో గమనించటానికి, ఇంకొకరు వీళ్ళకి జీతాలు ఇవ్వటానికి.
అప్పుడు మళ్లీ అధికార పక్షం ఇలా అంది "వీళ్ళందరిని ఏ ఎకౌంటు లోకి తీసుకోవాలి?"
దానికోసం Govt ఒక administrative డిపార్టుమెంటుని నియమించి, ఒక administrative ఆఫీసర్ ని, ఒక అసిస్టంట్ ఆఫీసర్ ని, ఒక సెక్రటరీ ని నియమించింది.
కొన్నాళ్ళకి అధికార పక్షం మళ్లీ ఇలా అంది "ఇప్పటికి ఒక సంవత్సరం గడిచింది, ఈ కొత్తగా నియమించబడిన డిపార్టుమెంటుల వలన ఈ సంవత్సరం 5 లక్షల లోటుబడ్జెట్ వచ్చింది. మనం దీన్ని ఎలా అయిన తగ్గించాలి"
దానికోసం వాళ్ళు రాత్రి వాచ్ మాన్ ని ఉద్యోగం నుండి తొలగించారు.
"ప్రస్తుతం IT పరిశ్రమ ఇలాంటి స్థితిలోనే ఉంది."
note : this is translated from an e-mail forward.
అమ్మమ్మ, తాతయ్య చాలా సంతోషంగా ఉన్నారు... వాళ్ల పాత రోజులని గుర్తుచేసుకుని! రేపటిని తమ 'నిన్న' లాగా మార్చాలనుకున్నారు. కొంతకాలం వెనక్కి వెళ్లి... ఒక రోజంతా తమ పెళ్ళికి ముందు ఎలా ఉండేవారో అలా ఉండాలనుకున్నారు.
పెళ్లికి ముందు అప్పుడప్పుడు గోదావరి ఒడ్డున కలుసుకునే వారు.. ఇప్పుడు కూడా తమ 'డేట్' కి ఆ గోదావరి ఒడ్డునే ఎంచుకున్నారు.
తాతయ్య తెల్లారి పొద్దున్నే లేచి... మంచిగా రెడీ అయి... ఒక గులాబిపూల బొకే తీసుకుని సూర్యోదయానికి ముందే గోదావరి తీరానికి వెళ్ళాడు. అక్కడ నది ఒడ్డున కూర్చుని తన ప్రియురాలి కోసం ఎదురుచూస్తూ పాత జ్ఞాపకాలని నెమర వేసుకుంటున్నాడు. తన ఎదురు చూపుల్లోనే సూర్యోదయం కాస్తా సూర్యాస్తమయం అయిపోయింది. అంతసమయం గడిచినా బామ్మ మాత్రం రాలేదు.
ఎదురు చూసీ ఎదురు చూసీ అలసిపోయిన తాతయ్య కోపంగా ఇంటికి వెళ్ళాడు. ఇంట్లో తన మంచంపై పడుకుని కూనిరాగాలు తీస్తున్న బామ్మని చూసి... కోపంగా తన చేతిలోని గులాబిలని నేల మీదకి విసిరేసి అడిగాడు "ఎందుకు నువ్వు మన 'డేట్' కి రాలేదు?"
బామ్మ సిగ్గు పడుతూ చెప్పింది "మా అమ్మ పంపించలేదు".
!!
ఈ బ్లాగు గురించి:
'చైతన్యం' అంటే ఎవరిలోనో, ఏదో విషయంలోనో చైతన్యం తీసుకురావటం కోసం ఈ బ్లాగ్ మొదలుపెట్టాను అనుకునేరు... తప్పు తప్పు... నా పేరు చైతన్య... నా బ్లాగ్ పేరు చైతన్యం అంతే... అంతకుమించి ఇందులో గూఢార్ధలు ఏమీ లేవు.
ఈ బ్లాగు సినిమాల కోసమో... సాహిత్యం కోసమో... సంగీతం కోసమో... రాజకీయాల కోసమో... వంటల కోసమో... మరిదేని కోసమో ప్రత్యేకంగా రాయటానికి కాదు... ఇందులో నేను నాకు తోచింది రాస్తాను... అది చెత్త కూడా కావచు... సుత్తికూడా కావచ్చు...పైన చెప్పిన ఆ సినిమా, సాహిత్యం, సంగీతం, రాజకీయం ఏదైనా కావచ్చు. ఈ బ్లాగు కంటూ ప్రత్యేకతఏమీ లేదు... శతకోటి బ్లాగుల్లో ఇదో బోడి బ్లాగు... అంతే.
అయితే colors, camera టాబ్స్ లో పోస్ట్ చేసేవి మాత్రం నా వర్క్సే. ఇంతకుముందు వేరే వేరే బ్లాగుల్లో పోస్ట్ చేసేదాన్ని. ఇప్పుడు అవన్నీ తీసుకొచ్చి ఇందులోనే పెడుతున్నా.
నా గురించి:
నా పేరు చైతన్య. నాలుగు సంవత్సరాలుగా బ్లాగింగ్ చేస్తున్నాను. రాగంలో నాకు నచ్చిన పాటలు పోస్టు చేస్తున్నాను. ఈమధ్యనే కొత్త పాటలు కూడా పోస్ట్ చేయటం మొదలుపెట్టాను. నా బ్లాగ్ కి సందర్శకులు తక్కువే, నేను సందర్శించే బ్లాగ్లుతక్కువే. ఈ మధ్య ఇతరుల బ్లాగ్లు చదవటం కాస్త పెరిగింది. అందరూ రాసే విధానం నచ్చింది. దాంతో నాకు కూడా మరోబ్లాగ్ మొదలుపెట్టాలని దురదా పెరిగింది. దాని ఫలితమే ఈ బ్లాగు.
చదవండి... నచ్చితే మళ్లీ రండి... నచ్చకపోతే మళ్లీ మళ్లీ రండి... నచ్చేదాకా ;) ... సింపుల్!
